De tuin van Cécile is niet aangelegd om geschilderd te worden. Ingeklemd tussen schutting en achtergevel vormt deze echter het middelpunt van haar werk en als steeds terugkerend thema het terra incognito van haar directe omgeving. Vanuit een eerste impressionistische opzet verlaat zij dit strikte realisme om via vereenvoudiging en verstilling een weerbarstig en verfijnd spel te spelen met verfhuid en betekenis. Dit schilderen heeft iets alchemistisch.
De verbinding tussen schilderkunst en werkelijkheid, het geziene en gevoelde, het raadsel van plat en ruimtelijk. Het openen van de weg naar innerlijke observatie om uiteindlijk terug te keren tot die eerste vluchtige indruk van het moment. ( zie ook pagina ‘tuin-landschap’ )
( uit een openings toespraak gehouden door Aldrik Sluis bij een solo tentoonstelling in Pulchri Studio, Den Haag 2005)
